Drumsticks

Walden Victor, düzelmeye başlayan havanın işaretini dikkate alarak evden çıkmak istedi. Çiftlik kokusu, gergin ev ortamı ve henüz ölmüş bir kadına okunan iç karartıcı ağıtlar genç yaştaki adamın ruhunu bir bataklığa sürüklemişti. Üstelik bu bataklığa başka bir bataklıktan kaçarken saplanmıştı. Yulaf lapası yemekten de sıkılmıştı. Düzgün bir gıdaya, düzgün bir havaya ihtiyacı vardı. Ayrıca eski dostlara da ihtiyacı vardı.

Aynaya baktı, saçını çok uğraşmadan düzeltti. Biraz gülümsedi, fakat ne kadar yapmacık olduğunun farkında değildi. İnsanlar anlamayacaktı yine de, çünkü herkesin kendi sorunları vardı ve mutluluğa dair en ufak bir sembol bile kanıya varmalarına yeterdi. Walden için bile önemliydi. Pek güleç olmayan Casper silahlarını cilaladığı zaman onun mutlu olduğunu düşünüyordu, ya da ihtiyar babası soğuk bir Corona açtığı zaman ona kötü haber vermenin doğru olduğunu düşünüyordu. Çünkü İhtiyar William Victor, sadece açmaya değerse Corona açardı. Ya da Susan, mutluyken çocuğuna her zaman mızıka çalardı. Genelde uydurma melodiler olsa da Bob Dylan şarkılarını anımsatırdı ezgileri.

Kalın kahverengi parkasını ve kanada işi kalpağını takıp hızla çiftlikten çıktı. Oldukça ufak ve çiftlik bazlı bir kasaba olduğu için ulaşım aracına ihtiyaç duymuyordu. Beş dakikalık bir yürüyüşle Benny'nin mekanına varmıştı.

Ufak çaplı bir çan sesiyle içeri girdi. İçeride Somonauk'ta gazetecilik yapan Bill ve köyün öğretmeninden başka müşteri yoktu. Benny ise Walden'ı sıcak bir gülümsemeyle karşıladı. "Naber ortak?" Walden, soğuktan kıpkırmızı kesilmiş suratıyla gülümseyememişti bile. "Çok açım Benny, mümkünse bir kova ya da büyük bir burger ayarlasana." Kısa bir göz göze geldiler. "İçinde yulafa dair hiçbir şey olmasın lütfen."

*to be continue*